Het is een pittig onderwerp, maar als hondeneigenaar krijg je er allemaal mee te maken: De (naderende) dood van je hond. Misschien heb je het al eerder meegemaakt of vanaf de zijlijn gezien bij familie of vrienden. Eén ding weet ik zeker, het went niet ;-(.

Als je op een bepaald moment in je leven besluit, om een hond te nemen, dan ben je vooral bezig om elkaar te leren kennen. Je wilt een band opbouwen met elkaar. Ziekte en de dood plan je niet in.

Alle keren dat ik te maken kreeg met het overlijden van één van mijn honden, kon ik mij enigszins voorbereiden. Soms maar 1 dag en andere keren waren dat dagen, weken c.q. maanden.

Mijn eerste eigen hond Chico werd niet ouder dan anderhalf jaar. Naar mijn idee kende ik hem nog maar net. De weken voorafgaand aan zijn overlijden vond ik heel heftig. Een jonge hond in de bloei van zijn leven, zag ik steeds verder aftakelen. Zijn hoofd wilde nog wel, maar zijn lijf gaf het op. Verder lijden hebben we hem bespaard, het was het enige wat we nog voor hem konden doen.

Wanneer een hond, aan een natuurlijke dood overlijdt, heeft dat iets ‘moois’. Het bespaart ons, de mens, het nemen van die soms onmogelijke beslissing, om hem te laten inslapen. Maar de werkelijkheid is anders. De meeste honden worden ziek en lijden. Wij zullen dan een beslissing moeten nemen. Het nemen van die beslissing is waanzinnig zwaar. Niet alleen, omdat je te maken gaat krijgen met een groot verlies, maar ook de twijfel en de onzekerheid of je wel het juiste (en op het juiste moment) doet. Maar welk moment is het juiste?

Bij het overlijden van een dier hoort rouw, maar naar mijn idee begint het rouwen al veel eerder, als je dier er nog is. Rouw, als je weet dat door de leeftijd of door een ernstige ziekte, het afscheid moeten nemen, steeds dichterbij komt.

Terwijl ik dit stuk aan het schrijven ben, hebben wij thuis een hond die in ‘bonustijd’ leeft. Begin mei is bij haar een lekkende milttumor verwijderd. Op het moment, dat de uitslag kwam met de woorden; kwaadaardig en uitgezaaid, is bij mij het rouwproces gestart.
Van zorgen hebben voor, naar zoeken naar de juiste supplementen, voeding, etc. En het aanpassen van de wandelingen. Zo probeer ik, op mijn manier, weer een beetje grip te krijgen op de situatie. Terwijl ik ondertussen ook wel weet, dat ik totaal geen grip heb op datgene wat zich in haar lichaam allemaal afspeelt.

Jij en ik komen allemaal een keer voor die ongelofelijk moeilijke beslissing te staan. Wanneer het tijd is, dan weet je dat diep in je hart. Het is enorm pijnlijk, maar als het gaat om het einde van het leven van je hond, is het ook het liefdevolste wat je op dat moment kan doen.

Geniet van je hondenmaatje en koester alle momenten!

Deze tekst is geschreven door Ursela Stokdijk | Chiboba, blij met je hond, die wél luistert. Het overnemen van deze tekst zonder schriftelijke toestemming is niet toegestaan. Delen van dit artikel op social media wordt zeer gewaardeerd.