Noly is op dit moment ruim 7 maanden en ook ik ‘moet gewoon’ aan de bak om haar te trainen en te socialiseren. De eerste paar maanden heb ik dankbaar gebruik gemaakt van de hondenkar, zodat ik haar veilig en makkelijk ergens heen kon rijden. De hondenkar was voor haar een veilige plek waar ze rustig situaties kon observeren zonder dat ze er iets mee hoefde.
Veiligheid en het creëren van vertrouwen in mij, hadden en hebben nog steeds de hoogste prioriteit.
Wij wonen op korte afstand van een vakantiepark, waar de nodige bedrijvigheid is met mensen, kinderen, paarden, fietsers etc. Een ideale plek waar ik een aantal keren per week kom, om te oefenen. Een paar maanden geleden liepen we een stukje op het park en kwamen er 2 vrolijk gillende meisjes op kletterende stepjes ineens achter ons aan. Noly is wel in voor de nodige actie en haar hele lichaamshouding vertelde mij dat ze er zo achteraan zou gaan. Ik kon het nog voorkomen, maar ik dacht wel gelijk: Hier moet ik iets mee. Nu is ze nog klein, maar over een paar maanden is ze iets wat groter en sterker.
Dus…. We gaan oefenen met kletterende stepjes en gillende kinderen, maar wel gecontroleerd en gedoseerd.
2 dagen later ga ik terug naar het vakantiepark en ben ik met Noly gaan zitten bij de speeltuin, op hele ruime afstand van alle kinderen. We hebben het samen rustig gade geslagen. Als ze van het rustige kijken naar de kinderen terug keek naar mij beloonde ik haar voor het contact en het rustig blijven. Deze 1e sessie duurde niet langer dan 5 minuten. Vervolgens heb ik dit de keren daarop herhaald en ging ik steeds een meter dichterbij. Na maximaal 10 minuten ging ik dan weer weg.
Genoeg is genoeg.
Doseren is leren!
De weken erna verplaatsen we ons naar de speciale kinder-wielerbaan. Daar zijn dan eindelijk de kletterende stepjes :-), loopfietsjes en crossfietsjes. Dit is weer andere koek, zullen we maar zeggen.
Noly kijkt haar ogen uit en als ze kon praten zou ze vast iets in de trant hebben gezegd van: Wow dit is gaaf 🙂
We gaan weer zitten op grote afstand van de wielerbaan: Kijken mag, aankomen doen we niet.
Ook hier beloon ik weer als ze contact met mij maakt. Een paar dagen daarna gaan we weer terug en zo wordt ook deze oefening meerdere keren herhaald. We komen dichterbij, maar blijven nog steeds op veilige afstand. Ze ligt heel rustig te kijken naar wat er allemaal langs komt. Naarmate we dit vaker doen, komt er ook gewenning. Dat is uiteindelijk ook waar het om gaat, gewenning en leren omgaan met bepaalde prikkels, in dit geval: de kletterende stepjes.
De moraal van dit verhaal:
Socialiseren is doseren, wij mensen willen vaak veel te snel en vergeten goed te kijken naar onze hond. Als een jonge hond met een bepaald (voor ons ongewenst) gedrag reageert op een bepaalde situatie wordt er vaak door een eigenaar gezegd: Hij moet het gewoon leren.
Jazeker, moet hij het ”gewoon” leren, maar dan moeten wij, de mens, het hem wel leren. En dat kan echt, door te doseren en de tijd te nemen. Daarbij hoeven ze niet alles gelijk goed te kunnen, het is een (leer)proces voor zowel hond als mens.
Doserend leren geeft vertrouwen.
Met vertrouwen creëer je een stabiel veiligheidsgevoel voor je hond en volgens mij willen we dat toch allemaal.
Heb je hulp nodig, check dan mijn puppy-programma
Deze tekst is geschreven door Ursela Stokdijk | Chiboba, blij met je hond, die wél luistert. Het overnemen van deze tekst zonder schriftelijke toestemming is niet toegestaan. Delen van dit artikel op social media wordt zeer gewaardeerd.
