Vorige week was Jouna van bijna 10 jaar een paar dagen niet fit. Ze at wel en ook haar ontlasting was gewoon goed. Maar ze was gewoon niet in vorm. Het was mij al eerder opgevallen dat ze wat sneller moe werd maar ja, komt dat door haar leeftijd? Met een jonge hond ernaast van 16 maanden zijn de verschillen duidelijk  zichtbaar.

Na 3 dagen was ze weer volop aan het spelen met Noly, fijn, niets aan de hand zou je zeggen. Maar mijn onderbuikgevoel  gaf iets anders aan.
Als ik afgelopen dinsdagmorgen naar beneden kom, kijkt ze mij met lodderige ogen aan. Ze eet niet en gaat vervolgens buiten liggen.
Dit is niet goed, schiet er door mij heen. Alles in mijn lijf zegt dat dit niet klopt.

We kunnen begin van de middag nog bij de dierenarts terecht, daar wordt een milttumor ontdekt. Een echo wijst vervolgens uit dat deze al aan het lekken is en dat er al het nodige vocht (bloed) in de buik aanwezig is. Er is spoed geboden, zij moet vandaag nog worden geopereerd. Er wordt voor mij heen en weer gebeld tussen dierenartsen in de regio wie er plek heeft en we kunnen gelukkig  terecht in Diever. Met gierende 🙂 banden en met het nodige angstzweet komen we aan in Diever, waar een team direct voor haar klaar staat.

De operatie is geslaagd, het is nog even wachten op de uitslag van het weefselonderzoek. Voor nu, hersteld Jouna zich goed en met een beetje geluk mogen we nog een poosje van haar genieten.

De moraal van het verhaal:

Blijf je verstand zeker gebruiken, maar luister ook vooral naar dat onderbuikgevoel, dat gevoel is er immers niet voor niets. Want één ding is zeker: Zonder mijn onderbuikgevoel hadden we er vandaag heel anders voor gestaan.

Ik ben wel heel benieuwd, luister jij naar jouw onderbuikgevoel?

Deze tekst is geschreven door Ursela Stokdijk | Chiboba, blij met je hond, die wél luistert. Het overnemen van deze tekst zonder schriftelijke toestemming is niet toegestaan. Delen van dit artikel op social media wordt zeer gewaardeerd.