Het is maart en de zon komt steeds eerder op. Voor mij betekent dat, dat ik met de hond, in aller vroegte het bos weer in kan. De vogels zingen en kwetteren erop los. Ik spot weer reeën, tevreden grazend aan de rand van het bos. Wij staan stil en kijken naar ze. Zij merken ons op, blijven staan en kijken naar ons. Jouna staat rustig naast mij te kijken, haar oren op standje alert en haar neus draait overuren. Als ze los van de lijn zou zijn, weet ik zeker dat ze er achteraan gaat.

Als ze los van de lijn, zou zijn.

Maar dat is ze niet, ik kies er heel bewust voor om mijn hond in de ochtend en op sommige plekken in het bos, niet los te laten lopen.
Ik heb namelijk een jager en niet zomaar één. Haar focus ligt op wild en vee en dat is gezien haar genen ”gewoon” instinctief gedrag.
In tegenstelling tot andere rassen, wijst ze het wild niet aan en haalt ze het geschoten wild ook niet op.
Zij jaagt op, met alle gevolgen van dien!

In het 1e jaar dat wij hier woonden heeft zij 2x een succes-ervaring gehad en daar is het mis gegaan.
Nee, ze heeft (zover ik weet) geen ree gepakt maar ze is er wel in een onbewaakt ogenblik achteraan gegaan, knetterhard.
Mij met een halve hartverzakking achterlatend.
Allerlei scenario’s speelden zich toen af in mijn hoofd, ojee het fietspad, de autoweg. Als er maar niemand gewond raakt, als zij maar niet gewond raakt, de ree; wat een stress zal dat zijn voor de ree.
Het duurde even voordat ze terug kwam, haar tong op haar voeten, een hartslag van heb ik jou daar en die ogen…….. die waren zo enorm groot en zwart, als ze kon praten had ze vast iets gezegd in de trant van : WOW DAT WAS GAAAAAAAAAAAAAAF!.

De adrenaline kwam nog net niet uit haar oren. Ik had een hartverzakking maar Jouna had een enorme kick gehad en als je een kick van iets hebt gehad, dan smaakt dat naar meer!
Toen ik de volgende dag het bos in liep was zij één en al alertheid, dat was natuurlijk niet zo raar na die (voor haar) fantastische ervaring.

Maar wellicht jammer voor haar maar ik had hier echt geen zin in en de reden was en is nog steeds heel simpel:
Mijn hond en ik zijn te gast in het natuurgebied waar wij lopen en ik wil niet dat zij de bewoners en bezoekers van het gebied stoort of dat ze zorgt voor overlast.
Zou ik haar overal los laten en haar, haar gang laten gaan dan weet ik heus wel dat ze uiteindelijk weer terug komt bij mij maar wat doet ze dan in de tussentijd?
De kans is zeer groot dat ze meer en meer gaat jagen omdat ze hier iedere keer weer, een enorme kick van krijgt.
De beloning (in dit geval de kick van het opjagen) zorgt er immers voor dat het gedrag wordt herhaald.

Ondertussen zijn we een aantal jaren verder en is er de nodige training voor nodig geweest om het gedrag enigszins weer om te buigen. Onze dagelijkse wandelingen zijn een combinatie geworden van loslopen en aangelijnd lopen. Het loslopen doen we alleen op die plekken en op tijdstippen dat ik het verantwoord en veilig acht.

En de reeën?

Wij genieten met volle teugen van ze, maar doen dat op een veilige afstand, dat is pas GAAF!

 

Deze tekst is geschreven door Ursela Stokdijk | Chiboba, blij met je hond, die wél luistert. Het overnemen van deze tekst zonder schriftelijke toestemming is niet toegestaan. Delen van dit artikel op social media wordt zeer gewaardeerd.