Afscheid nemen van je geliefde dier, als hondenbezitter ontkomen we er helaas niet aan.
Op 6 maart jl. heb ik afscheid moeten nemen van mijn lieve, mooie, witte, wijze dame, Jouna. Na het verwijderen van een lekkende milttumor in mei 2023, herstelde ze wonderbaarlijk goed. Dat, terwijl de prognose dramatisch was. Per dag bekeek ik hoe ze er aan toe was en daar paste ik onze activiteiten op aan. Het parool is al die tijd geweest: Wat kan er nog wel en waar wordt zij blij van.
Zo gingen we nog regelmatig samen speuren. Onze speurjuf Ellen, paste de sporen zo aan, dat Jouna geen lange stukken hoefde te lopen, maar wel het nodige mocht uitwerken. Ze was iedere keer weer zo blij als ze wist, dat we gingen speuren.
Het zwemmen, dat we tweewekelijks deden bij Dogsplash in Buinerveen, kostte haar te veel inspanning, dus daar moesten we mee stoppen. Maar ‘gewoon’ naar het water bij Ellertshaar gaan en daar wat ‘klooien’ aan de waterkant, ging nog prima. Het is iets, dat we het afgelopen jaar heel veel hebben gedaan.
De afstand van onze wandelingen waren niet meer zo lang, maar van de snuffelwandelingen (uitgebreid de tijd nemen om te snuffelen, weer een stapje te doen en weer te snuffelen) kon ze enorm genieten.
De dag voor haar overlijden, liep ik nog met haar in het bos. Ineens rende ze een paar meter het reeënbosje in. Ik riep haar nog na: “Ach Jouna, doe maar niet…”, waarop ze zich omdraaide en met een heel blij hoofd weer terugkwam. Dat hoofd en die blik in haar ogen, staan voorlopig nog even op mijn netvlies. Tot op de laatste dag, heeft ze enorm genoten, van dat wat er was. En dat was nog steeds veel!
Ik ben dankbaar, dat ze in mijn leven is geweest en voor de wijze lessen die ze me heeft geleerd.
Maar potverdorie het doet ook zeer!
Deze tekst is geschreven door Ursela Stokdijk | Chiboba, blij met je hond, die wél luistert. Het overnemen van deze tekst zonder schriftelijke toestemming is niet toegestaan. Delen van dit artikel op social media wordt zeer gewaardeerd.